λογογράφοι

Έτσι ονομάζονται οι πρώτοι Έλληνες συγγραφείς γενεαλογικών, γεωγραφικών, εθνογραφικών και ιστορικών αφηγήσεων, σε πεζό λόγο, οι οποίοι εμφανίστηκαν τον 6ο αι. π.Χ. · τον όρο χρησιμοποίησε πρώτος ο Θουκυδίδης (Α, 21). Οι αρχαιότεροι λ. (Κάδμος, Φερεκύδης, Ακουσίλαος, Σκύλαξ) είναι στενά συνδεδεμένοι με την επική, θεογονική, κοσμογονική και γενεαλογική ποίηση, αλλά με το ενδιαφέρον που επέδειξαν για τη γνωριμία και την περιγραφή τόπων, εθίμων και γεγονότων και με την τάση τους προς μια διαφωτιστική θεώρηση των παραδοσιακών δεδομένων που είχαν μυθική χροιά, προανήγγειλαν ουσιαστικά την αληθινή ιστοριογραφία. Η λογογραφία γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στην Ιωνία της Μικράς Ασίας, όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη κοσμολογική και φιλοσοφική θεώρηση με τη σχολή της Μιλήτου· συνεχίστηκε τον 5o αι. π.Χ. και έφτασε στην ακμή της με τον Ελλάνικο, ο οποίος είχε πεθάνει όταν ο Ηρόδοτος έγραψε το πρώτο ιστορικό του έργο. Μεταξύ 6ου και 5ου αι. π.Χ. εμφανίστηκε ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ένας ακούραστος ταξιδιώτης, ο οποίος σχεδίασε χάρτη της Γης και έγραψε τα έργα Ιστορίαι ή Γενεαλογίαι και Περίοδος γης (σήμερα σχεδόν εντελώς χαμένα), με κριτική διάθεση και με φανερή την προσπάθεια της ορθολογικής ερμηνείας των παραδόσεων. Λ. ονομάζονταν κατά την αρχαιότητα και οι συγγραφείς δικανικών λόγων, οι οποίοι χρησιμοποιούνταν στο αθηναϊκό δικαστήριο από τους διαδίκους· ο Αντιφών, ο Λυσίας, ο Ισαίος ασκούσαν με αδρή αμοιβή στην Αθήνα την τέχνη του λ.